Professor in de geologie Dr. Alexey Dmitriev van de ‘Siberische Afdeling van de Russische Academie der Wetenschappen’, heeft deze verschijnselen bestudeerd en hij concludeert dat er veranderingen plaatsvinden in ons zonnestelsel die veroorzaakt worden door sterk geladen materiaal dat ons zonnestelsel in deze regio van de Melkweg binnenkomt. Hier volgt een kort overzicht van de recente veranderingen die in ons zonnestelsel hebben plaatsgevonden en waar Dr. Dmitriev aan refereert (dit zijn veranderingen die in de laatste 20 jaar zijn gebeurd):
- poolverschuivingen op Uranus en Neptunus;
- 40% toename in intensiteit en helderheid van Neptunus;
- verdubbeling van de sterkte van het magnetische veld van Jupiter;
- toename van de helderheid van Saturnus;
- groei van de donkere plekken op Pluto;
- aurora’s op Saturnus;
- planeet Venus laat een omkering zien van donkere en lichte plekken en is in het algemeen helderder geworden;
- op de maan ontstaat een atmosfeer van natrium en kalium;
- 200% toename van de dichtheid van de atmosfeer van Mars;
- dramatische klimaatsveranderingen op Mars zoals het smelten van de ijskappen;
- toename van de zonneactiviteit (zonnevlammen);
- toename met wel 1000% van de heliosfeer (magnetische veld van de zon)!
De heliosfeer van de zon is een magnetisch veld in de vorm van een druppel die reikt tot aan de buitenste randen van ons zonnestelsel. De staart van deze druppel wijst in tegengestelde richting waarin ons zonnestelsel reist. Het lijkt op de vlammende staart van een komeet. De voorkant van de heliosfeer vertoont gloeiende plasma-energie. Deze energie was in 1990 4 tot 40 astronomische eenheden diep. (Een astronomische eenheid is ongeveer gelijk aan 150 miljoen kilometer). De heliosfeer heeft inmiddels een laag plasma-energie van wel 100 astronomische eenheden diep. Voor deze enorme toename heeft de Westerse wetenschap geen verklaring.
NASA-rapporten hebben tevens uitgewezen dat er sprake is van een toename met 400% van de snelheid waarmee zonnedeeltjes door de ruimte reizen. Het geleidend vermogen van de interplanetaire ruimte is op de een of andere manier toegenomen.
Onderzoeker Michael Mandeville bewees in 1998 dat het aantal aardbevingen op aarde sinds 1973 toegenomen is met een schrikbarende 400%. In 2000 bewees hij verder dat de vulkanische activiteit tussen 1875 en 1993 is toegenomen met bijna 500%.
Een andere onafhankelijke onderzoeker, Will Hart, heeft deze zaak ook bestudeerd en komt met cijfers die aantonen dat er in totaal 2.119 aardbevingen gerapporteerd zijn in de 19e eeuw. Alleen al in het jaar 1970 zijn er echter 4.139 gerapporteerd. Dit is een geweldige toename. Volgens het onderzoek van Hart hebben de zwaarste aardbevingen plaatsgevonden na 1960. Na 1960 zijn er ook veel slapende vulkanen weer tot leven gekomen, zoals de berg Popocatepetyl in Mexico die in 1990 tot uitbarsting kwam na eeuwen slapend te zijn geweest. Hij registreerde ook een geweldige toename van tornado’s in de laatste paar decennia:
- in de jaren 50 4.796 tornado’s
- in de jaren 60 6.813 tornado’s
- in de zeventiger jaren 8.580 tornado’s
- in de tachtiger jaren 8.196 tornado’s
- en vanaf 1990 tot heden meer dan 10.000 tornado’s
Dr. Dmitriev toonde in 1997 al aan dat de totale hoeveelheid natuurrampen zoals orkanen, tyfonen en aardverschuivingen, vloedgolven en dergelijke met 410 % is toegenomen. Volgens Dmitriev verandert de energetische transformatie die plaatsvindt in ons zonnestelsel de buitenste laag van de atmosfeer, de ionosfeer genaamd, en tevens ook het magnetische veld van de aarde. Deze energetische veranderingen in ons zonnestelsel zijn tevens verantwoordelijk voor de veranderingen in weerspatronen op aarde.
Wat bijna bij niemand bekend is, is dat slechts 44 uur na de tsunami in Azië een kosmische gammastraaluitbarsting de aarde bereikte, die in de boeken zou komen met een recordkracht van 100 maal krachtiger dan de krachtigste tot dan toe geregistreerde uitbarsting. Deze kosmische uitbarsting werd veroorzaakt door een exploderende neutronenster in onze Melkweg aan de andere kant van het galactische centrum. Bij deze kosmische explosie kwam in een enkele seconde meer energie vrij dan onze zon in 100.000 jaar produceert. Het heeft 45.000 jaar geduurd voordat deze explosie de aarde bereikte. Paul La Violette legt in zijn laatste boek ‘Earth Under Fire, Humanity’s Survival of the Apocalypse’ uit dat het centrum van onze Melkweg in het verleden meerdere van dergelijke explosies gekend heeft. Deze explosies doen zich cyclisch voor en ze sturen een vernietigende energiegolf door de gehele Melkweg. La Violette gelooft dat een dergelijke galactische explosie van de kern zich ook 10.500 jaar geleden voorgedaan heeft en een wereldwijde vloedgolf teweeggebracht heeft die in veel oude mythen en sagen bekend staat als de zondvloed. Nieuwe ontdekkingen die in september 2004 gedaan zijn door een internationaal team van astrofysici lijken La Violette’s theorie nu te bevestigen. Gebruik makend van de moderne telescoop-array H.E.S.S. (High Energy Stereoscopic System, die bestaat uit een netwerk van vier telescopen, ontdekten zij dat het centrum van onze Melkweg een super groot zwart gat bevat. De wetenschappers menen dat dit zwarte gat in het centrum van de Melkweg het restant is van een supernova-explosie die zo’n 10.000 geleden heeft plaatsgevonden! Het zwarte gat zendt sindsdien kosmische gammastraling uit.
In overeenstemming met zijn theorieën in ‘Earth Under Fire’, gelooft La Violette dat de gammastraaluitbarsting van 27 december en de tsunami van 26 december aan elkaar gerelateerd zijn. Hij legt uit dat de explosie van de neutronenster gepaard ging met een zwaartekrachtgolf die ongehinderd met de lichtsnelheid kon reizen en de aarde bereikte op 26 december 2004, na een reis van 45.000 jaar, waarbij de gammastraal zelf net iets onder de lichtsnelheid reisde en uiteindelijk arriveerde met een vertraging van 44 uur. Bij aankomst van de zwaartekrachtgolf onderging de aarde direct een aardbeving met een kracht van 9,3 op de schaal van Richter, terwijl de gammastraal met een vertraging van 44 uur zogoed als onopgemerkt bleef.
Astrofysici maken zich grote zorgen over het feit dat de aarde nu al enkele jaren bloot staat aan deze kosmische gammastralen. De eerste van deze reeks gammastraalbombardementen van de atmosfeer begon 5 jaar geleden en sindsdien zijn deze bombardementen frequent en onophoudelijk blijven voortduren. Russische wetenschappers aan de Russische Academie der Wetenschap hebben aangegeven dat deze hoog energetische kosmische straling wel eens de recent waargenomen anomalieën zouden kunnen veroorzaken, zoals de superstorm-orkanen en tyfonen die over de aarde razen, de vreemde weerlichten boven de arctische gebieden, de geïntensiveerde zonnevlammen en de wereldwijde toename van aardbevingen. Duitse wetenschappers van het Max Planck Instituut voor Kernfysica in Heidelberg bevestigen dat deze kosmische straling verantwoordelijk kan zijn voor de klimaatverandering die we waarnemen op aarde.
Een illustratie van de effecten die gammastraaluitbarstingen zouden kunnen hebben gehad: in augustus 2005 werd ons zonnestelsel door niet minder dan 17 gammastraaluitbarstingen gebombardeerd. Men vermoedt dat de anomalieën die waargenomen werden m.b.t. de zon van 8 t/m 10 augustus gerelateerd zijn aan deze gammastralen. Op 15 augustus lichtten de polen van Saturnus op, deze aurora’s werden veroorzaakt door energetische veranderingen in ons zonnestelsel. Op 19 augustus werd gelijktijdig met een gammastraaluitbarsting de vulkaan St. Helens actief. Aan het einde van de maand, gelijktijdig met de volgende uitbarsting, werden drie klasse-M zonnevlammen afgevuurd door de zon, gevolgd door een coronale massa uitstoot (Eng: coronal mass ejection of CME) op 28 augustus. De volgende dag ging één van de meest vernietigende orkanen uit de Amerikaanse geschiedenis, Katrina aan land in New Orleans, en richtte een massale ravage aan in het zuiden van de Verenigde Staten. Slechts twee dagen later, op 1 september, ging de tropische storm Talim aan land in China en Taiwan, wat de evacuatie van 200.000 mensen noodzakelijk maakte. Alsof Katrina nog niet genoeg was, werd de zuidkust van de Verenigde Staten wederom getroffen door een vergelijkbare orkaan. Deze keer was het Rita, een klasse 5 en alles vernietigende orkaan die degradeerde tot een klasse 3 orkaan tegen de tijd dat deze aan land ging. In dezelfde maand dat deze extreme weerscondities en gammastraaluitbarstingen zich voordeden, telde de wereld op een enkele dag, 3 september 2005, maar liefst 60 aardbevingen wereldwijd.
Een illustratie van de effecten die gammastraaluitbarstingen zouden kunnen hebben gehad: in augustus 2005 werd ons zonnestelsel door niet minder dan 17 gammastraaluitbarstingen gebombardeerd. Men vermoedt dat de anomalieën die waargenomen werden m.b.t. de zon van 8 t/m 10 augustus gerelateerd zijn aan deze gammastralen. Op 15 augustus lichtten de polen van Saturnus op, deze aurora’s werden veroorzaakt door energetische veranderingen in ons zonnestelsel. Op 19 augustus werd gelijktijdig met een gammastraaluitbarsting de vulkaan St. Helens actief. Aan het einde van de maand, gelijktijdig met de volgende uitbarsting, werden drie klasse-M zonnevlammen afgevuurd door de zon, gevolgd door een coronale massa uitstoot (Eng: coronal mass ejection of CME) op 28 augustus. De volgende dag ging één van de meest vernietigende orkanen uit de Amerikaanse geschiedenis, Katrina aan land in New Orleans, en richtte een massale ravage aan in het zuiden van de Verenigde Staten. Slechts twee dagen later, op 1 september, ging de tropische storm Talim aan land in China en Taiwan, wat de evacuatie van 200.000 mensen noodzakelijk maakte. Alsof Katrina nog niet genoeg was, werd de zuidkust van de Verenigde Staten wederom getroffen door een vergelijkbare orkaan. Deze keer was het Rita, een klasse 5 en alles vernietigende orkaan die degradeerde tot een klasse 3 orkaan tegen de tijd dat deze aan land ging. In dezelfde maand dat deze extreme weerscondities en gammastraaluitbarstingen zich voordeden, telde de wereld op een enkele dag, 3 september 2005, maar liefst 60 aardbevingen wereldwijd.
Internationaal en onafhankelijke Russisch onderzoekster Sorcha Faal heeft voortdurend in haar rapportages van 2005 gewaarschuwd voor de catastrofen die spoedig zouden kunnen gaan plaatsvinden in de Verenigde Staten. Ze presenteert niet alleen informatie van Russische wetenschappers over deze verontrustende kosmische stralen maar ook over de drukopbouw van de San Andreas breuklijn en de nieuw ontdekte Madrid breuklijn in de Verenigde Staten. Russische wetenschappers verwachten zware aardbevingen niet alleen in de Verenigde Staten maar ook in de oostelijke gebieden van Rusland.
Een ander alarmerend feit is het terugkerende El Nino fenomeen dat niet verklaard kan worden door de globale opwarming als gevolg van de zon. Alleen een massieve opwarming van de oceaan zelf kan dit effect veroorzaken. David Wilcock gelooft dat de kern van de aarde opwarmt als gevolg van de instroom van etherenergie en dat de opwarming van de kern van de aarde de opwarming van de oceanen veroorzaakt. Dr. Dmitriev heeft daarnaast bewezen dat temperatuurverschillen in de oceanen rechtstreeks samenhangen met veranderingen in het magnetische veld van de aarde. Alleen deze toename van instromende etherenergie kan, zoals David Wilcock suggereert, verklaren hoe deze twee onafhankelijke en gerelateerde fenomenen met elkaar verband houden.
Er doen zich ook dramatische veranderingen voor m.b.t. onze zon. Zo blijkt de zonneactiviteit toe te nemen. Zonneactiviteit manifesteert zich in twee verschillende fenomenen, te weten zonnevlekken en coronale massa uitstoten (CME’s). Zonnevlekken zijn magnetische velden die tot ver buiten de zon zelf reiken en ze zijn verantwoordelijk voor zonnevlammen. Zonnevlammen stralen een enorme hoeveelheid energie uit in de vorm van röntgenstraling die binnen acht minuten de aarde bereikt. De zon heeft een zonnevlekcyclus met een gemiddelde lengte van 11 jaar. Aan het eind van deze cyclus keert het magnetische veld van de zon om, het is een poolverschuiving waarbij de noordpool de zuidpool wordt en omgekeerd. Vreemd genoeg is de corona, een bol van puur plasma die tot zo’n 2.500 kilometer boven het oppervlak van de zon reikt, veel heter dan het oppervlak van de zon zelf. Waar het oppervlak van de zon een temperatuur heeft van 5.700 graden Celsius, kan de corona temperaturen hebben tot wel 2.000.000 graden Celsius! Hoe dit mogelijk is, is een mysterie voor de wetenschap, omdat men zou verwachten dat, hoe verder we weg bewegen van de oppervlakte van de zon, de temperatuur zou dalen; daarentegen stijgt de temperatuur tot astronomische hoogten!
CME’s zijn plasma-explosies die plaatsvinden in de corona. Er gaat een dag tot drie dagen overheen voordat de geladen deeltjes van de CME de aarde bereiken. Zowel zonnevlammen als CME’s kunnen veel schade aanrichten aan onze satellieten en ze kunnen onze radiocommunicaties verstoren.
In 1989 trof een krachtige CME de aarde en schakelde veel satellieten uit, evenals het elektriciteitsnet van Hydro-Quebec in Canada, waardoor zeven miljoen mensen zonder stroom kwamen te zitten. Het record aller tijden wat betreft zonneactiviteit werd gevestigd in 2003. Op 21 oktober 2003 gingen er waarschuwingen uit van een verhoogde zonneactiviteit en op 28 oktober werd de grootste zonnevlek ooit waargenomen. Kort daarna volgde een sterke zonnevlam. Op 4 november werd het record aller tijden gevestigd, de grootste zonnevlam die ooit gemeten was werd gevolgd door een CME die gelukkig maar net de aarde miste. Het meest alarmerende feit is echter dat deze sterkste CME die ooit gemeten is, zich voordeed twee jaar na het laatste zonnemaximum van februari 2001. Dus onze zon is absoluut uit haar ritme en gedraagt zich uitzonderlijk. Bedenkelijk is dat het volgende zonnemaximum plaatsvindt in 2012!
Een andere impact op de etherische stabiliteit van de aarde werd veroorzaakt door de Venustransitie van 8 juni 2004. Deze zeldzame uitlijning van de Zon met de Aarde en Venus vond voor het laatst plaats op 6 december 1882.
De dag na de Venusdoorgang werd de vulkaan Ijen op Java actief, gevolgd door een uitbarsting van de vulkaan Byzymianny in Rusland op 29 juni van dat jaar. Juli was een zeer zware maand met in totaal acht uitbarstingen van vulkanen over de gehele wereld. In september 2004 vonden nog eens vijftien uitbarstingen plaats waaronder die van de vulkaan Etna in Italië. De impact van de Venus-transitie op de aardse vulkanische instabiliteit kan alleen verklaard worden door een ethertheorie. De orthodoxe wetenschap kan niet verklaren hoe een passerende planeet al deze effecten op aarde teweeg kan brengen.
Indien we accepteren dat de ether echt bestaat, dan kunnen we gaan begrijpen waarom planetaire bewegingen de influx van etherenergie in de aarde veranderen. David Wilcock legt uit dat de inwendige kern van de aarde bestaat uit plasma in plaats van gesmolten ijzer zoals de huidige inzichten van de wetenschap ons willen doen geloven. De etherinflux zo legt hij uit, heeft een directe impact op het volume van dit plasma in de kern, dat toeneemt bij een stijgende etherinflux. Dit plasma probeert zijn weg naar de aardkorst te vinden waar het afkoelt tot lava en vulkaanactiviteit en aardbevingen veroorzaakt.
Venus-transities vinden tweemaal achtereen plaats met een achtjarige interval. De volgende transitie is dan ook gepland voor 6 juni 2012!
Onderzoeker Will Hart is ervan overtuigd dat de Maya-priesters op de hoogte waren van de Venus-transities en de zonnevlekcyclus en hoe deze de catastrofen kunnen veroorzaken die we nu waarnemen. De Maya’s wisten dat het maximum van de zonnevlekcyclus en de Venustransitie zullen samenvallen in het jaar 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten